"Polimer-hydrożel
to szereg powtarzających się molekuł, które formują długi łańcuch. DNA jest polimerem, tak jak skrobia, białka itd. Na przykład kazeina - proteina tworząca krowie mleko - jest polimerem. Jakieś 30 lat temu przemysł tworzyw sztucznych próbował zmienić negatywne znaczenie słowa plastik i zamiast używać go zaczął stosować przyjaźnie brzmiącą nazwę dla zmylenia ogółu i nazywali szeroką ofertę produktów polimerami.
Polimery absorbujące wodę
(znane również jako hydrożel szczególnie w Polsce, water crystals, super absorbent polymers itd) to po prostu tworzywa sztuczne mające unikalną zdolność do pochłaniania wody.
To cząsteczki sodu i potasu czynią ten polimer chłonnym, formując mosty pomiędzy łańcuchami węglowodorowymi. Te mosty - znane jako wiązania krzyżowe - umożliwiają polimerom formowanie się w ogromne pojedyncze supermolekuły (co jest pożądane z kilku powodów) mogące rozpadać się i rozłamywać na prostsze molekuły oraz zachowywań nadzwyczaj dużo wody. Kryształki polimeru które są do nabycia niezależnie od rozmiaru to zawsze pojedyncze cząstki (co utrudnia rozdrobnienie, czasem można spróbować w młynku do kawy)
Wszystkie chłonne polimery mają wiązania krzyżowe i nie działają bez nich, nie daj się zmylić gdy dystrybutor próbuje tą informację uwypuklić na opakowaniu jako coś ekstra, nie płać więcej niż trzeba.
Jak ich używać
Polimery absorbujące wodę (dalej w tekście polimery) mogą spełniać dwa zadania: by utrzymywać jak najwięcej wody wydłużając czas pomiędzy podlewaniem o kilka dni bądź chronić rośliny przed zalaniem szczególnie w miejscach zagrożonych.
Różne typy chłonnych polimerów
Jest około 800 d0 1000 różnych polimerów tego typu podzielonych na dwie kategorie: poliakrylamidy i poliakrylaty.
Poliakrylaty (w przemyśle znany jako PAC) są używane przy produkcji na przykład pieluch jednorazowych, mogą przechować ogromne ilości wody - między 600 a 800 razy więcej od własnej masy (zależy to od czystości wody - im więcej rozpuszczynych ciał stałych tym mniej polimer może zatrzymać).
Poliakrylaty zwykle zawierają sód i są bardziej przyjazne dla środowiska, najpierw rozpadając się
w sole amonowe, potem w azot i dwutlenek węgla po 4 - 6 miesiącach. Są często sprzedawane z ekologicznymi zielonymi etykietami za około 10 do 12$ za funt.
W przeciwieństwie, poliakrylamidy (znane jako PAM) absorbują tylko 300 - 400 razy więcej od własnej wagi, zawierają cząsteczki potasu i rozpadają się po 5 - 7 latach. Przez to są tańsze, 6 do 8$ za funt.
Czy polimery zmieniają smak końcowego produktu?
Przez kilka lat eksperymentowałem z użyciem polimerów na plantacji rzepaku i uprawiałem cannabis w ekstremalnie suchych warunkach właśnie przy użyciu tych kryształów.
Rolnicy zgłaszali, że polimery niestety zmieniają smak końcowego produktu. Wielu innych mówiło o braku wpływu na smak i jakość dymu. Ta cała dyskusja i różnica zdań jest wywołana przez różne typy użytych polimerów.
Poliakrylaty pogorszą smak zioła. Jak wyżej, poliakrylaty rozpadają się po 4 - 6 miesiącach pozostawiając sole amonowe, azotyny oraz CO2. Ten rozpad ma miejsce na ogół gdy większość rolników płucze rośliny przed zbiorem, a roślina wtedy pochłania pozostałości co negatywnie wpływa na smak. Powodują to różne związki sodu.
W przeciwieństwie, użytkownicy paliakrylamidów - rozpadających się po 5 - 7 latach - nie będą narażeni na spadek walorów smakowych ich materiału przez wchłanianie produktów rozpadu.
Przy wyborze pomiędzy tymi polimerami zaleca się mniej absorbujący poliakrylamid.
Jak odróżnić poliakrylan od poliakrylamidu?
Jeśli nie możesz kupić w polecanym sklepie internetowym i kupujesz lokalnie rozróżniając produkty staraj się pamiętać o czterech rzeczach na etykiecie: chłonność, cena, "ekologiczność", "bezpieczeństwo dla upraw jadalnych".
Poliakrylany (tych nie chcesz) są oznaczone jako wchłaniające 600 - 800 razy swojej masy, kosztują około 12$ za funt i prawie zawsze są opakowane jako "przyjazne środowisku".
Poliakrylany na etykiecie informują o niżej chłonności (300 - 400 razy), "bezpieczne w rolnictwie i plonach jadalnych", są tańsze. Tylko pewne poliakrylany i bardzo niewiele poliakrylanów mogą być reklamowane jako "bezpieczne dla plonów jadalnych"..."
............................